- منابع ردیف دوم که به واسطه آن، برخی مقاله ها و کتاب‌های دیده نشده، معرفی شده است دارای اشتباهات و کاستی‌های بسیاری است و به طور کامل ازچهارچوب شیوه‌های علمی کتاب شناسی خارج است و چه بسا این اشتباهات در نام نویسنده و اثر هم به‌چشم می‌خورد. و به دلیل نبود منبعی معتبر درباره معرفی مستند این نام‌ها، سال‌ها این نام‌ها به اشتباه تکرار می‌شود.
- بسیاری از مجلات فرسوده شده‌اند و دیگر امکان استفاده از این سرمایه‌های ارزنده نیست.
- مجلات برون مرزی که به زبان فارسی نوشته شده‌اند، در مراکز معتبر داخل کشور به گونه بسیار ناقص وجود دارد.
- دانشگاه‌ها هنوز خود را موظف نداسته‌اند که پایان‌نامه‌های خود را به مرکز اطلاعات علمی معرفی کنند.
۸ـ پیشنهادها:
- دادن آزادی عمل به پژوهنده در عرصه استفاده از مراکز گوناگون علمی و تحقیقی چه در ورود به این مراکز و چه استفاده مستقیم از مخزن بسته.
- هر کتابخانه‌ای خود را موظف بداند تا ارتباط مشترکی با سایر کتابخانه‌ها از طریق شبکه اینترنت داشته باشد.
- از این پس کلیه کتاب شناسی‌ها ملزم به نگارش علمی مواد معرفی شده باشند. و این نشانه احترام به دانش کتابداری، در راستای علم اطلاع‌رسانی است.
- مراکز معتبر اسناد و مدارک مجلات موجود در خود را تکمیل کنند. قسمتی از این کار در داخل کشور و با برقراری ارتباط با سایر مراکز دانشگاهی و کتابخانه‌های موجود، حتی با گرفتن میکروفیلم و زیراکس از اصل مجله امکان‌پذیر است.
- تهیه میکروفیلم از برخی مجلات فرسوده یا مجلاتی که محدودیت استفاده از برخی مطالب آن وجود دارد؛ بسیار ضروری به نظر می‌رسد.
- ملزم کردن دانشگاه‌ها و دانشجویان در معرفی پایان‌نامه خود به مرکز اطلاعات علمی، به جهت اهمیتی که این بخش از منابع دارد.
- ایجاد یک کتابخانه اختصاصی دستور زبان فارسی در دانشکده‌های معتبر زبان و ادبیات فارسی کشور که کلیه مقالات درج شده در مجله‌ها و روزنامه‌ها و اینترنت و کتاب‌های موجود در زمینه دستور و هرگونه فعالیت انجام شده را به طور کامل در خود جای داده باشد.
۸ . ایجاد یک سایت مستقل به نام دستور زبان فارسی می‌تواند در سرنوشت دستور زبان فارسی مؤثر باشد.
-
- گردآورندگان فهرست مستند مشاهیر و مؤلفان، سعی کنند نام نویسندگانی را که در عرصه نویسندگی ـ چه مقاله‌نویسی و چه در نوشتن کتاب ـ حتی برای یک‌بار ظاهر شوند؛ در این فهرست بگنجانند و آخرین تغییراتی را که در نام‌ها رخ می‌دهد؛ بنگارند.
فهرست منابع و مآخذ
الف ـ کتاب‌ها:
۱ـ فهرست کتاب‌های فارسی چاپی از آغاز تا آخر سال ۱۳۴۵ بر اساس فهرست خانبابا مشار و فهارس انجمن کتاب. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۵۲، ج۲.
۲ ـ آذرنگ، عبدالحسین. فرهنگ اصطلاحات دکومانتاسیون. تهران: مرکز اطلاعات علمی، ۱۳۵۹.
۳ـ آرین‌پور، یحیی. از صبا تا نیما. ج ۱: بازگشت * بیداری. تهران: زوار، ۱۳۷۵.
۴ـ اچیسون، جین. زبان شناسی همگانی. ترجمه حسین وثوقی. [ویرایش ۲]. تهران: علوی، ۱۳۷۰.
۵ـ افشار، ایرج. فهرست مقالات فارسی در زمینه تحقیقات ایرانی. ج ۴: ۱۳۵۱ـ۱۳۶۰. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۹.
۶ـ انوار، پروین (استعلامی). مأخذشناسی و استفاده از کتابخانه. ویرایش ۴. تهران: زوار، ۱۳۷۵.
۷ـ انوشه، حسن، ویرایشگر. فرهنگنامه ادبی فارسی، دانشنامه ادب فارسی، ج ۲: فرهنگنامه ادبی فارسی (گزیده اصطلاحات، مضامین و موضوعات ادبی). تهران: اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان چاپ و انتشارات، ۱۳۷۶.
۸ ـ باطنی، محمدرضا. نگاهی تازه به دستور زبان. [بی‌جا]: آگاه، [بی‌تا].
۹ـ باقری، مهری. مقدمات زبان شناسی. ویرایش ۲. تبریز: دانشگاه تبریز، ۱۳۷۱.
۱۰ـ برومند، فیروزه. راهنمای تدوین کتاب شناسی. [تهران]: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سازمان مدارک، ۱۳۶۸.
۱۱ـ برهان، حسین بن خلف [برهان تبریزی]. برهان قاطع. به اهتمام محمد معین. تهران: ابن سینا، ۱۳۴۲، ج ۲.
۱۲ـ تراکس، دیونوس. فن دستور. ترجمه کوروش صفوی. تهران: هرمس، ۱۳۷۷.
۱۳ـ تسبیحی، غلام‌‍‌حسین. نگرشی جامع بر جهان کتاب شناسی‌های ایران. تبریز: نیما، ۱۳۶۵.
۱۴ـ جمال‌الدین انجو، حسین بن فخرالدین حسین. فرهنگ جهانگیری. ویراسته رحیم عفیفی. مشهد: دانشگاه مشهد، ۱۳۵۱، ج ۱.
۱۵ـ حری، عباس. آیین گزارش‌نویسی. تهران: دبیرخانه هیأت امنای کتابخانه‌های عمومی کشور، ۱۳۷۱.
۱۶ـ ــــــ . آیین نگارش علمی. تهران: دبیرخانه هیأت امنای کتابخانه‌های عمومی کشور، ۱۳۷۸.
۱۷ـ ــــــ . مراجع و بهره‌گیری از آنها. تهران: مرکز اسناد فرهنگی آسیا، ۱۳۵۶.
۱۸ـ حسن لاریجانی، حجت‌الله. مرجع شناسی عمومی. ویراستار محمد کاظم بهنیا، شهرام رجب‌زاده. تهران: آن، ۱۳۸۱.
۱۹ـ حسین، محمد بشیر. فهرست مخطوطات شیرانی. لاهور: اداره مخطوطات پاکستان و دانشگاه پنجاب، ۱۹۷۵ م، ج ۳.
۲۰ـ خطیب رهبر، خلیل. دستور زبان فارسی برای پژوهش دانشجویان و ادب‌دوستان در آثار شاعران و نویسندگان بزرگ ایران. تهران: مهتاب، ۱۳۸۱.
۲۱ـ خیام‌پور، عبدالرسول. دستور زبان فارسی. تبریز: کتابفروشی تهران، ۱۳۵۲.
۲۲ـ دایی جواد، محمد رضا. دستور زبان فارسی و راهنمای تجزیه و ترکیب. اصفهان: کتابفروشی مشعل، ۱۳۴۴.
۲۳ـ الزینیمی، محمدبن حکیم. منهاج الطلب کهن‌ترین دستور زبان فارسی. به کوشش محمد جواد شریعت. اصفهان: مشعل، ۱۳۶۰.
۲۴ـ ساغروانیان، جلیل. فرهنگ اصطلاحات زبان شناسی موضوعی ـ توصیفی. مشهد: نشر نما، ۱۳۶۹.
۲۵ـ سروری، محمد قاسم بن حاجی محمد [سروری کاشانی]. مجمع الفرس. به کوشش محمد دبیرسیاقی. تهران: علی اکبر علمی، ۱۳۴۰، ج ۲.
۲۶ـ سلطانی، پوری؛ راستین، فروردین. اصطلاح‌نامه کتابدرای فارسی به انگلیسی، انگلیسی به فارسی. ویرایش ۲. تهران: کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران، ۱۳۷۲.
۲۷ـ ـــــــ . دانشنامه کتابداری و اطلاع‌رسانی. تهران: فرهنگ معاصر، ۱۳۷۹.
۲۸ـ شاد، محمد پادشاه. فرهنگ آنندراج. تهران: کتابفروشی خیام، ۱۳۳۶، ج۳.
۲۹ـ صدر حاج سیدجوادی، حسن [کمال حاج سید جوادی]. دستور زبان فارسی در شبه قاره هند. تهران: روزگار، ۱۳۸۰.
۳۰ـ صفا، ذبیح‌الله. تاریخ ادبیات ایران، ج ۱: خلاصه جلد اول و دوم تاریخ ادبیات در ایران. تهران: ققنوس، ۱۳۷۴.
۳۱ـ صفوی، کوروش. درآمدی بر زبان شناسی. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰.
